Annette Bakker volgt een master communicatie- en informatiewetenschappen aan de VU, werkzaam als redacteur bij Het Urkerland

Hoe houd je van jezelf als je een huidziekte hebt? Die vraag hield me bezig na het zien van een filmpje op Instagram. Een leeftijdsgenoot liet dapper haar ‘natural skin’ zien en vertelde over de zoveelste eczeemexplosie in haar gezicht. 

De oorzaak van haar rode plekken, de aanvaller van haar mentale gezondheid, de reden voor haar gestylede krullen. Haar gezicht ‘zag er niet uit’, dus moesten haar haren dat wel doen. Mijn duim gaf een dubbeltik en een rood hartje zweefde over het scherm en voegde zich bij de andere ruim twaalfduizend hartjes. 

Maar eigenlijk wilde ik veel meer doen. Het liefste wilde ik haar een knuffel geven, bij die ellendige spiegel vandaan trekken en even meehuilen, omdat ik haar zo goed begrijp. Waarschijnlijk heeft ze ook al meerdere smeerschema’s en zalftubes versleten, is elke koude (!) douchebeurt een race tegen de klok en strijdt ze tegen dezelfde driekoppige vijand: wind, water en warmte. 

Volgens mijn dermatoloog waren ze alle drie eenvoudig te bestrijden. Waar de plekken vandaan kwamen deed er niet toe, als ze maar weggingen. ‘Smeren, smeren, smeren’ zo luidde haar favoriete leus. Regelmatig raakte ik echter uitgesmeerd en was ik weer terug bij af, in de wachtkamer.

Niet dat zo’n ziekenhuisbezoek je meteen opmontert, trouwens. Op een zoektocht naar de juiste afdeling liep ik eens een overijverige verpleegkundige tegen het lijf. Zonder haar iets gevraagd te hebben, zei ze: ‘Dermatologie? Dat is die kant op’. Ah, duidelijk.

Gelukkig is mijn laatste dermatoloogbezoek inmiddels bijna een jaar geleden. Toch voel ik me nog evenveel verbonden met al die mede-eczeemstrijders. Volgens de statistieken zijn dat er heel wat: zo’n 400.000 Nederlanders. 

Daarbovenop komen nog alle mensen die dagelijks struggelen met andere huidziektes als acne en psoriasis. Er wordt niet veel over deze ‘stille ziektes’ gedeeld, en dat is begrijpelijk. Maar ook jammer, we hebben elkaar juist zo nodig! 

Ik denk dat de eerste stap naar zelfacceptatie daarom openheid is. Verberg je huid niet en sluit je niet af, dat gaat alleen maar ten koste van je tijd, energie en mooie persoonlijkheid. Als je niet zo lekker in je velletje zit, heb je juist die zalvende woorden van je omgeving nodig, in gunstige zin.

Iemand die je de spiegel blijft voorhouden. Niet één waarin je geconfronteerd wordt met plekken en bulten, maar waarin je een diepere laag van jezelf ontdekt. Delen is uiteindelijk helen. Misschien niet meteen vanbuiten, maar wél vanbinnen.

De column is ook te lezen via deze link:
https://www.nd.nl/opinie/columns/1274471/waarom-mensen-met-eczeem-of-andere-huidziektes-meer-van-zich-#closemodal